Kendime Öğütler...

Büyürsün

Duvarları yıkarak

Uzaklaşırsın kendinden 
herkesten 
besbelli...

Çıkardığın ses

oluşan kaos

Ve kırgınlıkların

Geride kaldığında 
elbette güler geçersin herkesle beraber...

Elbet yine

Sımsıkı sarılıp

o gün yine seslenirsin

Her zamanki gibi…

Hayat önünde

Kapıları açacaksın

Yolları geçeceksin

Ve elbet ulaşacaksın

Umut ettiğin o ülkeye…

Sevdadandır

Hayal ettiğin etkinliktir 
Bilemem nedendir…

Tahmin ederim

Bende hissettim bu duyguları

Ve bende,

Sende,

bir diğeri de yaşadı,

yaşayacak elbette
hayat bu...

Yakınında herkese en uzak gibi duruşunu

Seslerindeki hüznü 

Şaşkınlığını ve kızgınlığını
yalnızlığını ve özlemlerini
Anlayabilecek yaştayım

Ve haliyle çıkılan yol

Gidilecek  yol olması için tüm çabamız

Ve bu anlamda 
elbette

Yine orada olacağım

Göz yaşlarımız yağmur gibi olsa da

Hayat bu dedim ya ...
bir sınavdır
başa çıkılması gereken...

Yaşanır her şey

Olur biter

Haykırır kendini duygular

Saklayamazsın

Anlatamazsın

Ve anlayamazsın da bazen 
anlaşılamazsın da
oluşur bir koas ellerimizde
başa da çıkamazsın...

Bilirsin söylemezsin

Uzatırsın ellerini havada kalır

Gidersin ulaşamazsın

Ama bilirsin ki

Gelecek aslında kendin ve yapabildiklerin  

Hayat aslında yüreğindedir

Yapman gerekenler yola çıkmakla değil

Yoldan çıkmamakla gerçekleştirebileceğin şeylerdir.

Ve bir zaman sonra elbet bende olmayacağım

O zaman işte

Sen sarılacaksın artık geleceği taşıyan

O minik ellere…

Ve elbet artık sen orada olup

Sımsıkı sarılacaksın…