Islanalım

beni aydınlatıyorsun sevgilim

Beni karanlığa sürüklemesine

izin verme

korkuyorum adım atmaktan

 sarıl sarmala

ıslanalım beraber boğazın

suların

21.02.2008

kamelya etrafında çiçekler

Çiçeklerle çevrelenmiş bir kamelyanın hüznünü içselleştirdiğim zamanlardı. Yağmur damlalarının her yanımı yıkanırcasına sardığında, demli bir çayın keyfinde üşüyerek oturduğum bir anı anımsadım ... İçeriğini anlatmak anlamsız. Benzerlik her kesin hayatında olmuştur. Tabi yağmurun ruhunda bütünleşiyorsa. Ama o tertemiz hava hep özlemim açıkçası. Kamelya ve çiçekler...buyrunuz..

bağ bozumu

Agop !

ekim ayı da

bitti.

Bağ bozumundan

bu yana

görüşemedik.

ama üzümler çok güzeldi

bu sene...

şimdi

Sineson'dan gelenlere sordum,

bütün üzümleri satmışlar..

yok yok merak etme

senin şaraplık üzümleri

kilere koyduk...

haftaya yollayacağım ...

31.10.2015

değişmemiş

28 senede

hiç bir şey

değişmemiş

sistem aynı sistem

dert aynı ...

 Haydi Agop

yüklen nevaleyi

en iyisi

yine

İnciraltına gidelim

Balıkçı Kirkov

kapatmadan dükkanı...

19.03.2016

lüferler sensiz gitmiyor

Agop !

seni boşladık mı ne

bu ara..

Hayat işte dostum.

Bazen başlangıçlar...

Bazen son noktalar

ve veda mesajları ...

Duygusalamı bağladım yine

bilemedim ama

Lüferler sensiz gitmiyor...

Alışmış bir kere..

Hani bir ara gidecektik..

Onu da yapamadık.

Bari ben yine döneyim limana.

Bu gece balık da çıkmadı denizden.

Kısmet vre..

dediğini duyar gibiyim.

Ha unutmadan

ansızın düşer ya

burnuna yağmur damlası.

İşte öyle bir anda

ıslanıncaya kadar

yürümek için yola çıkmalı.

Eh dostum kendine iyi bak...

12.11.2015

Vakit Tamam- Konu İnciraltı

Eh Agop 

vakit tam bu vakittir. 

yol ise budur. 

bizlere de yola çıkmak kalmıştır.  

bu yolda 

kimimiz anılarımız da 

gözyaşı ve özlemle 

ama gururla 

kalbimizde yaşamaktadır.  

kimimiz ruhen bu yola bir kere çıkmış 

ama bu sefer gelememiş 

ve kalben yanımızda olanlardır.  

Agop inanırsan, 

daha bu yola hiç çıkmamış 

ve mutlaka çıkacak olanlar da vardır.  

bu yol öyle bir yoldur ki Agop! 

ne sen ne ben ne de bütün İnciralti 

bir âraya gelse 

paylaşmaya, 

gülmeye 

ve haykırmaya doymaz 

yasar gideriz dostluğu ve sevgiyi. 

İşte Agop! 

yine toplandık. .. 

sen yine yoksun. 

gözlerimiz seni arar bu yolda göremeyiz.  

her birimiz anlatsak seni bitiremeyiz.  

ama o anılar çağırır 

o özlemler dolar taşar. ...

ah Agop ah !! 

bende gidemedim bu sene...

artık seneye be 

vre rastgele 

ya nasip at bakalım ağları 

nafakamızı kazanalım. ...

Godo'yu Beklemek

 

(pencereden bakmak)

 

pencereden bakmak dünyaya,

hissetmeden olayları,

yaşamayarak!

Flim gibi seyretmek yaşamı,

Zorluğunu tatmadan

Ama ders alırcasına,

Utanırcasına değerlendirmek.

Ezmemek;

Genci ihtiyarı insanı yaşayanı…

Ezmeden büyütmek,duyumsamak

O duyguyu bitirmeden…

Mutluluğu tadarız belki bir gün,

Bir dakika sürecek.

Ne acı, ne bitki yaşamak

Asla mümkün olmamalı

O mu yaşatmak…

Öldü yok artık insanlarda

Yok artık

Bitti

Gitti…

Gelmeyecek nice belki geri,

Niye kovdunuz,

Niye yitirdiniz ki

Elinizdekini

Hepsi oydu

O

Godo’ydu…

 

10.9.1985

 

bu sabah

bu sabahta

seninle başladı

ellerinde

İstanbul’un

özgürlüğü gibiyim

28.08.1989

Esat Amca

Çocukluktan bu yana geçen sürenin içinde farklı duruşu ile yer etmiştir. Esat Amca Subay olmasının ciddiyeti ve kararlılığı ile yufka yüreğinin çevrelediği yapısında duygusal bir insandı. Herkesle sohbet eden, ilgi gösteren ve sıcacık yaklaşımı ile sohbetinden vazgeçilmez ailemizin büyüğü artık yok. Onu dün kaybettik. Ailemizin ulu çınarı olarak her kesin hayatında olup bitenle ilgilenen Esat Amca şimdi nurlar içinde uyuyor. İnsan sevdiğini kaybedince hep onunla yaşadığı anıları hatırlamak, yaşanılan anıları dinlemek ve ondan bahsetmek istiyor. Bu bir bakıma veda töreni. Hüzünlüyüm. Göz yaşlarımın ifade edemeyeceği anıları hatırlamaya çalışmak ve sohbetlerinin özlemi ile son görevimizi yapabilmek için yüreğimizde koşturma içindeyiz. Resimlerde arıyoruz şimdi. Her karenin anısında canlandırmaya çalışıyoruz hatıralarını. Her anını yeniden paylaşmaya çabalıyoruz.İsimlerimiz aynı..Esat..Sülalenin adı. Adaşız yani Esat Amca ile. Bu benim için gurur verici bir şey. 

Son kez gördüğümde (Gel bakalım  Bülent)  diye başlamıştı söze.. Kulağımda çınlıyor şimdi. Yazlıktaydı. Ve giderek hastalığı nedeni ile hayattan uzaklaşmaya başladığı zamanların başıydı. Esat Amca, ah ah Esat Amca.. Hep aynı yine de... Esat Amca... Ailemizin büyüğü... Mekanın cennet olsun... Nurlar içinde yat ....

elveda gözyaşları

elveda gözyaşları

sokak taşlarında kaybolan anılar

hızla değişen dükkanların
yitip giden gizemli geçmişi
yıkılan dökülen
duvarların 
yalnızlığı çağrıştıran
sessizliğinde ki çaresizlik

elveda gözyaşları
diyecek lafım
tutacak elim
görecek gözlerim
ve bir bütün olarak bedenim
yitti gitti gecenin karanlığında
bağrış çığrış

elveda gözyaşları
kayadamdan oyma bir odaya sığınıp
ateşinde ısındığım odunların
tükenmesini seyrederken
korlaştı umudum
yine de yaşadım
yaşıyorum diyebilmek için
uyudum
sabaha doğmak için
hüzünlü bir umutla....

14.03.2016
Ankara

Bugün Pazar

hayat akıp giderken, 

hangi gün daha güzel olur. 

hangi gün  yaşanmışlıkları ile 

seni daha çok gülümsetir, hüzünlendirir. 

ben hep pazarları severim. 

çocukluğumdan beri

pazarlar özgürlüktür. 

sevecenliktir. 

zordur belki, 

arkası çalışma günleri ile 

dopdolu gelir üzerimize. 

yada yoğun okul günleri,sınavlar. 

ama aile pazarları hep bir aradadır. 
Fenerbahçe'nin maçlarını 

siyah beyaz beraber izleyebildiğimiz 

güzel bir gündür. 

pencere önündeki koltuğun dolu, 

kahvaltıların kalabalık ve heyecanlı,

mutlu olduğu günlerdir. 

renkler henüz kirlenmemiş 

ve hayatımızın saflığı, 

mütevaziliği ile çevrelenmiştir 

pazar günleri...

büyümenin öncesindeki adımları çoğaltığımız, çocuk parklarını ailemizle keşfettiğimiz

günün adıdır pazar. 

oyunlarımızın uzun ve yaratıcı olduğu,

bitmek bilmeyen zamanın bile

arkadaşlarla beraberken 

yetmediği günün adıdır. 

hüzün henüz ulaşmamıştır.

pazar günü ellerimiz acımamıştır.

dizlerimiz kanamamıştır.

arkadaşlarımız gitmemiş

ailemiz eksilmemiştir.

masada yer zor bulunduğu günü adıdır 

ve pazar günü hayatın yeniden doğduğu

yaşamın başlangıcını simgeleyen coşkunun

yaşanmasıdır aslında...

hüzün daha gelmemişken hayatımıza.

13.03.2016

Ankara

merhaba ömrümüzün ortakları

Geçmişten geleceğe giden adımlarımızın yanında, yöresinde ve gerisinde ya da berisinde olan biten ne varsa; bir araya geldiğinde, duyduğun ses, aslında o zaman dilimine ortaktır. Bir  anlamda geçen günler, yaşanmışlıklar çok uzak gibi görünse de, eğer bir nefes ile sıcacık bir yaklaşımsa yine de, yıllar yıllar sonra... Aslında olan biten "ömrümüzün ortakları" nın dokunuşlarıdır hayatına... Bunu yaşamak çocukca bir özlemin ve o aslında bir çoğunu unuttuğun bir zaman diliminin gizemli havasının beyninde ki flashbellek çağrısıdır. İlkokul arkadaşlıkları biraz böyle değilmidir aslında. O ilk oyunların, ilk harflerin öğrenildiği, öğretmen sevgi ve saygısının kazanıldığı o ortamın gizi  ve özlemi hep özlenmezmi. Ne özlediğini belkide çoktan unuttuğun. Kişilerin isimlerinin sınıf albümü fotosunda kaldığı hafızan, yine de kodlamasını çocukça bir sevginin saflığında yapmıştır aslında çoktan. Hatta sen farkında bile olmadan. Hep güzel hatırlarsın. Anıların konuları kalmış, detayları uçup gitmiştir. O detayları hatırlamanın, hatırlatmanın heyecanı, paylaşımıdır aslında ömrümüzün ortakları ile yaptığımız. Aradan geçen yıllar, çocuklukların kocaman hayatlara dönüşüp ve rastlantıları da beraberinde getirmesi başlı başına bir hayatın da ta kendisidir aslında. Ömrümüzün ortakları tanımı aslında ilkokul arkadaşlarımdan birisine ait. İsmi herkesce çok bilinen ve yıllarca da böylece seyrettiğimiz değerli bir sanatçının ilkokul sıralarından balerin adımları atarak gelmesi ne güzel bir heyecan. 

Ben özlemişim o yılları... Çok sevdim o yüzden bu tanımlamayı ve duramadım yazmak istedim duygularımı. Aslında 200 metre uzaklığında yıllardır yaşadığım ilkokulun, çocukluğumun anıtını yüreğimde yaşamak heyecan verici. O heyecanı bir arkadaşımız anı defterinin sayfalarında yazdıklarımızı ortaya dökerek bizlere o yılların ortasına götürüp bıraktı birden bire. İbibiklikler dileyen arkadaşımızı okuyup, hayatı boyunca ibibikliklerini yapıp yapmadığını bilmeden öylece durduğu hayatımızda, belkide artık koşuşturacak bu anlamda. 

Haliyle zaman ve boyut çoktan ardımıza aldığımız bir duvarın ardı gibi olsa da, çocukça bir yaramazlık ile o duvarı tırmanıp ardındaki çamurlu bahçede en güzel giysilerimizi kirletmeyi özleyen çocuklardık artık. Yapılmasını öğütlediğimiz şeyleri yapan ve yapmak isteyen ve belkide o gizemli havanın içinde kaybolup, dersin zilini çalması ile kendimize gelecek kadar gidebilmek tüm istediğimiz olmasın. 

Şimdi tüm bunları hisseden insanlar olarak çocukluğun saflığını yaşarken, whatsapın teknolojisinde yaşamak bu duyguları o çocukların hiç bilmediği bir şey aslında....Ama yine de seslenir bize tüm sevecenliği ile "ömrümüzün ortakları" ....Ne güzel...

Yağmur Kokusu

Merhaba 

Yağmur kokusunu içimize çekerek

Yürüdüğümüz

Bir şemsiyenin altında

Heyecanla konuştuğumuz

Arada didiştiğimiz

Geleceğe el ettiğimiz günler

Ah o günler

O heyecanlar

Hüzünler

Şiirler

Mektuplar

Meşhur koltuk

Ve küçük bir resim

Gülümseyen

Özledim 

Çok özledim

Yaşlandım

Sevdim

Ve işte el ele 

Sevdiceğim

Yağmurun kokusunda

28.02.2016 Ankara

Sokaklar ve İsimleri

Günler, günleri kovalamaya başlaması hiç değişmeyen gerçeklerden biridir. Haliyle saat durmaz... Koşturmaca diye cevap verdiğimiz sorular aslında tüketmektedir. Sokaklar bu tükenmenin merkezidir aslında. Sokaklarda geçer ömrümüz, mahalleleri ve şehirleri yazarız. Detay kaybolup gittikçe yaş alırız hayattan. Ve alacağımız yaş bitince de gideriz....Sokaklar geride kalır ... Eğri konulmuş kaldırım taşı ile sokaktaki su mazgalı arasındaki tek ilişki olan kendimiz değil miyizdir çoğu zaman. Birer birer değişen esnaf ve değişen sektörler.Hep aynı nakaratı yaşarız...Sokaklardan geriye kalan isimleri olur yalnızca. Aslında Umberto Eco'nun dediği gibi söylenmeli laf " güllerden geriye kalan, sadece isimleridir". O dem hiç aklına gelmez dikeni ve kanayan parmağın...Sokağın ilerisine doğru koşarak gidip bakkaldan aldığın yara bandı bile çoktan unutulmuştur. Bir acı vardır, yakar benliğini...Yaşadığın yerde, yabancı gibi olmuş ve hala arayarak bakarsın her sabah okula gitmeden önce arkadaşlar ile çay içtiğiniz çayın demini ve sohbetini paylaştığınız o kahveyi. Sokakların isimlerine göre arkadaş gruplarının oluştuğu yılların uzaklaştıkça büyüdüğünü bilirsin ve anıları kaybederek bakarsın hüzünle. Artık ne o sokak sensin ne de güllerden geriye kalan isimleri kadar sana yakın. Ama özlersin, öylesine ve özlediğini bilmeden. Ve bakarsın öyle yıllar sonra köşe başında sokağa...

Yolcu Etmek

Hayata yolcu etmek üzere 
doğurdu 
analarımız...

gözyaşları
bazen hüzünlü
bazen mutlu
ve haliyle her zaman sevecen
o bakışları ile
el ettiler ardımızdan...

hazırmıydık
hazırlanmışmıydık
öyle çok da doğanın kurallarına bağlı değildi
yaşadıklarımız

ve bir hedef vardı  önümüzde 
adımlarımız yolumuz
yüreğimiz yangın yeri
yumruklarımız sıkılı
düşe kalka 
ulaşmaya çalıştık
aynada yarattığımız esere bakmaya

30.01.2016
Ankara

Umudun Öfkelenen Direnci

cumartesi
evde
çay içiyorum
düşünüyorum
düşünmüyorum
sorguluyorum...
hüzünlü bir türkünün peşinde
umutlanmak için direniyorum
öfkem
ve nefes alışım
durana dek...

Belli belirsiz
ve epeyce de
yıpranmış bir kağıttaki
yazı gibi
tükenmekten korkan
ve bir o kadar da
çıkan hışırtının sesinde
umutlanan bir baş kaldırı gibi
yürüyorum....

hadi hayırlısı
bakalım
bu yollar, bu cesaretle atılan adımlar
beni nerelere götürecek.
besbelli
dönecek gün geceye
ama sabah nasıl olacak
ve gün doğacak
toprağa...

yine de umutluyum
yaşıyorum
ve nefes alışım kuvvetle muhtemel
direncimin öfkesinden hayata tutunuyor.
Eh hadi o zaman
akşam alacasından sabahın ağarmasına kadar
türkülensin yol boyunca seslerin arasındaki dünyan...

23.01.2016
Ankara

Battaniye, Kuru Ekmek ve Yağ

Günler, aylar ve yıllar derken hayat akar gider haliyle.. Anılar geride bıraktığın mirasın gibidir. Bir yerlerde durur öylece, sayfası açılana kadar... Üniversite yılları...İnciraltı kardeşliği ve Öğrenci evinde geçen yıllara gittim az önce... İsimler değişebilir. Zaman ve yer farklı olabilir. Ama özünde hep aynıdır. Öğrenciysen üniversite de, ortaya konur nafakan, ne varsa. Bir de kağıt oynamasını bilecen.!! Hiç acımaz arkadaşın. Eh işte böyle bir durumda, 66 ya bağlayarak soğuk İzmir gecelerini tükettiğimiz çok olmuştur. Odun bitmiş. Para tükenmiş. Bir deste kağıt, battaniye ve ortada bitmeyen bir iddia. 66 ya bağlanacak. Öyle bir geceyi sabaha kadar kaç defa yaşadık hatırlamıyorum. Ama kuru ekmek, yağ ile karnımızı doyurup, battaniyenin altında 66 oynadığım o güzel insanları tanımak ve hala bu anıları hatırlayıp aynı heyecanı, soğuğu hissedip 66 ya bağlamak ile bu geceyi bitirmiş olduk nostalji yaparak....

benim gölüme gel-testini dolduracaksan

Ben hep ayaktayım seni bekliyorum
Benim gölüme gel testini dolduracaksan
Göreceksin sularım ayaklarını öpecek
Aşkımı anlatacak - göreceksin,
Bu gölgesi kumlara vuran yağmur bulutudur
Siyah zülfün üstüne kaşın - gözün üstüne
Bu bir tutamlık yağmur bulutudur vuran
Ben hep ayaktayım seni gözlüyorum
Benim gönlüme gel testini dolduracaksan
Tüm bayırı yaban çiçekleri sardı
Taze çime otur - yüzüne peçeni vurma
Sularım seni bekliyor bakıp düşe dalacaksan
Ben hep ayaktayım seni bekliyorum

Tagore

nedenler nedenler nedenler

Bilmem ki, acaba nedenler üzerine yazmak mı gerekir. Düşünmek mi...Üzerine mi gitmeli. Amaca doğru yol almaya adım attığında mı nedenleri sorgulamalı. Yoksa adım atmadan öncemi. Nedir ki bu nedenler. Hayatımızı belirleyen koşulların maddelere dökülen haklı haksız doğru yanlış aşamaları mı? Yoksa o aşamaların içinde kaybolan hayatların/hayatlarımızın...sebebi mi?. Vallahi hiç bana sormayın. Yok bende size sormuyorum. Öyle taştı kabın içindeki su, boşaltıyorum ulu orta. 

Nedenler ne zaman başlar...Ne zaman biter. Ne zaman nedenlerin esiridir benliğimiz. Ne zaman hükmeder nedenlere... Ve mutlu olmak ile bu esirliğin, hükmetmenin bir ilişkisi var mıdır.? Yok mudur.? Bir resmin eksik parçası gibi soluk alıp veriyoruz bu hayatın içinde...Ne kadar eksiğiz..Ne kadar fazla. Nedenlerimiz var işte. Nedenlerimiz kadar eksik...Nedenlerimiz kadar fazla.. 

Yağmur taneleri burnumuza düştüğünde, nedenlerimiz nedir. Islanmak....Kaçmak...Romantizmi yaşamak...Şiir yazmak.. Şemsiyeyi açıp koşturarak gitmek diğer nedenlerimize yetişmek için. Eee sonra .. Orada bekleyen diğer nedenlerimiz nee olacak. Bilmem ki.Sen düşün. Ya da düşünme ..

Belki iyi bir nedenin vardır bunu okuduğun için. Belki o iyi nedenini nedenlerini çürütmek için nedenselleştiriyorsundur. Ya da ezbere gidiyorsındur, neden meden dinlemeden. Aldırmadan. Umursamadan Şimdi sen nerden bileceksin benim nedenlerimi. Ya da ne dinlediğimi. Nerden gelip nereye gittiğimi. Olmadı nedenlerimi tüketir giderim. Ama unutma. Nedenlerin tükendiğinde elinde kalan neden senin umudun olmalı ki anlamı olsun.

Gece çoktan vurdu gongunu. Sabah daha çok uzak... gece hemen yanı başında.. Yastık kadar uzak sana nedensiz bir uyku. Tutarsa ne ala.. Tutmazsa nedenlerin gelir geceden geceye doğru. Ya da sabahı düşlersin. Ya da ürkersin. Korkarsın düpedüz ama aldırmazsın. Her gün nedenleri izlemekten, tüketmekten yorgun düşünce bedenin söyle bir türkü. - Bu da gelir bu da geçer...