Gösterimdeki Flimler Seyirci Sayısı

Adaletspor

Sene  1982...Ankara 19 Mayıs Stadının sert topraklı amatör küme maçlarının oynandığı yan saha. Takım Adaletspor. Daha o zamanlar başladı yani adil olma, adaletli olma, adalet için yaşama bakışım, direnmem... İyi bir futbolcu olamadım. Gol attığımda oldu. Yedek kaldığımda. Sarı kartta gördüm. Kırmızı kartla hiç karşılaşmadım. Ayağıma tekme de yedim. Tekme de attım. Ama adam gibi spor yaptım. Kolayına kaçmadan, amatörce, sonuna kadar...Nefesim yettiğince, tekniğim, futbol bilgim elverdiğince... Yendim de yenildim de.. Farklı da yenildik, farklı da yendiğimiz oldu, nadiren de olsa.. Maça çıkarken bir limonu paylaşırdık bir arkadaşımızla..Maç bitince duş alma olanağı soğuk su ile olduğundan pek kolay da olmazdı.  Hepimiz birer ünlü futbolcu olmak istiyorduk. Adaletspor için mücadele ediyorduk. 30 sene geçmiş bile çarçabuk geriye dönüp bakınca....

Adaletspor Takımı...1982...oturanlar soldan ikinci...

Öğretmenler Gününüz Kutlu Olsun....

Benim tanıdığım Öğretmenlerimin çağrısıdır C.Atıf Kansu'nun "Dünyanın Bütün Çiçekleri" adlı şiiri... Öğretmenlerime, öğretmen tanıdıklarıma, tanımadıklarıma ve bir şey öğretmek için çabalayan tüm öğreticilere selam olsun. Öğretmenler Gününüz Kutlu olsun. Onlara "Dünyanın Bütün Çiçekleri"ni getirseniz bile emeklerini ödeyemezsiniz. Öğretmenlerime şükran borçluyum. Ellerinizden hürmetle öperim... Sevgi ve Saygılarımla.. 

DÜNYANIN BÜTÜN ÇİÇEKLERİ

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
Bütün çiçekleri getirin buraya,
Öğrencilerimi getirin, getirin buraya,
Kaya diplerinde açmış çiğdemlere benzer
Bütün köy çocuklarını getirin buraya,
Son bir ders vereceğim onlara,
Son şarkımı söyleyeceğim,
Getirin, getirin… ve sonra öleceğim.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
Kır ve dağ çiçeklerini istiyorum.
Kaderleri bana benzeyen,
Yalnızlıkta açarlar, kimse bilmez onları,
Geniş ovalarda kaybolur kokuları…
Yurdumun sevgili ve adsız çiçekleri,
Hepinizi, hepinizi istiyorum, gelin görün beni,
Toprağı nasıl örterseniz öylece örtün beni.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
Ben bir köy öğretmeniyim, bahçıvanım,
Ben bir bahçe suluyorum gönlümde,
Kimse bilmez, kimse anlamaz dilimden
Ne güller fışkırır çilelerinde,
Kandır, hayattır, emektir benim güllerim
Korkmadım, korkmuyorum ölümden,
Siz çiçek getirin yalnız, çiçek getirin.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
En güzellerini saymadım çiçeklerin,
Çocukları, öğrencilerimi istiyorum
Yalnız ve çileli hayatımın çiçeklerini,
Köy okullarında açan, gizli ve sessiz,
O bakımsız ama kokusu eşsiz çiçek.
Kimse bilmeyecek seni, beni kimse bilmeyecek
Seni, beni yalnızlık örtecek, yalnızlık örtecek.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
Okulun duvarı çöktü altında kaldım,
Ama ben dünya üstündeyim, toprakta.

Yaz kış bir şey söyleyen sonsuz toprakta,
Çile çektim, yalnız kaldım, ama yaşadım.
Yurdumun çiçeklenmesi için, daima yaşadım,
Bilir bunu bahçeler, kayalar, köyler bilir.
Şimdi ustum, örtün beni, yatırın buraya,

Dünyanın bütün çiçeklerini getirin buraya.
Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
Afyon ovasında açan haşhaş çiçeklerini,
Bacımın suladığı fesleğenleri,
Köy çiçeklerinin hepsini, hepsini,
Avluların pembe entarili hatmisini,
Çoban yastığını, peygamber çiçeğini de unutmayın,
Aman Isparta güllerini de unutmayın,
Hepsini, hepsini bir anda koklamak istiyorum
Getirin, dünyanın bütün çiçeklerini istiyorum.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
Baharda Polatlı kırlarında açan,
Güz geldi mi Kop dağına göçen,
Yürükler yaylasında, Toroslarda eğleşen,
Muş ovasından, Ağrı eteğinden,
Gücenmesin, bütün yurt bahçelerinden
Çiçek getirin, örtün beni,
Eğin türkülerinin içine gömün beni.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
Ben mezarsız yaşamayı diliyorum,
Ölmemek istiyorum, yaşamak istiyorum,
Yetiştirdiğim bahçe yarıda kalmasın,
Tarumar olmasın istiyorum, perişan olmasın,
Beni bilse bilse çiçekler bilir dostlarım,
Niçin yaşadığımı ben onlara söyledim,
Çiçeklerde açar benim gizli arzularım.

Ceyhun Atuf KANSU

Sandalyeler ve Masa...Yüreklerimiz...

dört sandalye, bir masa 

ve iki küçük gemici feneri ile 

geceye seslenen denizin kenarında 

çay içerek hayallerini konuşan 

dört kişiyi hatırladın mı Agop! 

gelecek ellerini uzatsalar 

dokunabilecekleri uzaklıkta gibiydi onlar için. 

yürekleri adımlarının önünde gidiyor gibi 

heyecan içindeydiler. 

öylesine bir gece, 

öylesine bir sohbet 

ve öylesine bir anı  paylaştılar. 

gece örttü üstlerini. 

üşüdüler ama seslenmediler...

masada gelecekleri kuruldu...

masadan ilk kalkanı yoktu gecenin. 

usulca gölgeleri çoğaldı 

ve gecede kayboldu. 

onlardan geriye kalan isimleriydi Agop!... 

masa yine öylece bekliyor... 

gece çoktan sabahın alacasına, 

kaderin kurulmasına uyandı bile. 

kısmetse Agop, bu gün balıktan dönerken 

yine söyleyeceğiz hep beraber...

"Dostların arasındayız, güneşin Sofrasındayız" 

ve yine hatırlayacağız.... 

bekleyeceğiz ve kısmetimizi denizden alıp, 

yarın yine denize vereceğiz...

biteviye

Tek tek

Sıraladığımda

En cesur başkaldırı

Göz yaşlarım

Şöyle

Rahat rahat

Düşündüğümde

Umarsız bir şekilde

Islanmak istiyorum

Yağmur tanelerinde biteviye

11.06.2014

Yine Umutlandık Agop!

Yine umutlandık Agop!

Yollara düştük

Ellerimiz kızıl bir gökyüzü

Üzerimizde

Bulutların  gölgesi

Sıyrılmak için atıyorum

Adımlarımı geleceğe

Bir sevdaya bu yol

Bir umuda

Bir bir yazıyorum

Ve haykırıyorum

Her şey

Duvar dibinde

Sona erecek

25.03.2015

Karabük

Son dize

Bu  son dize

Söylenecek lafların

Gidilecek yolların

Çekilecek tespihin imamesine kadar

Ya sabır denilecek

Ve belki de

Vücuda gelen söylemlerin

Artık bir önemi olup olmadığı da

Söylense de

Bir şey değişip değişmeyeceği

Bil cümle

Yürek yangını da belli değilse

Yaz tahtaya

Bugün son kez imza atıldı diye

Belki ondan sonra adım atmak

Ve yağmurun sesinde

Sevişmek

Bir anlam kazanır

Bedenlerimizde ürettiğimiz sevgi

Ve gelecek ile

08.04.2015


Karabük

Son Kalaycı Ustası

Bundan bir yıl önce, Adil ile Samanpazarı'nda dolaştık. Son Kalaycı ustası... Adını söyledi ama hatırlayamadım şimdi. Oysa çok sevdiğim bir tümcedir. "Güllerden geriye kalan, sadece isimleridir" Umberto Eco "Gülün Adı"'nda der. Son Kalaycı Ustası artık bu mesleği hiç bir çırak yapmak istemiyor demişti. Ama işini yaparken ki, ciddiyeti ve emeği orada görmekle kalmayıp,  değerli fotoğraf sanatçısı, sevgili dostum Adil Alpkoçak,  kamerasından  aktardı sizlere. Meslekler kaybolurken anılara sahip çıkmak gerek gerçekten. Düşünsenize çocukluğunuzda olup da şimdi artık göremediğiniz ya da çok nadir gördüğünüz ama artık o eski hoş sedayı gönüllerimizde bırakmayan koz helvacıları. Ya da okulun önünde elma şekeri satan sokak satıcılarını. Daha bir çoğu sayılabilir mutlaka. Ama o gün Samanpazarı'nda son kalaycı ustası canla başla çalışıyordu. Ataşın harından, insanın emeğini resmediyordu tencerenin dibinde.. Ustalık zor, çırak yetiştirmenin artık daha zor olduğu, seri üretim zamanlarına geldiğimiz gelişen dünya ölçeğinde, bu dem son fasıl der gibi biraz da hüzünlüydü aslında. Ama sımsıcak yüreğinden gelen gülümseme ile bıyıklarının altından yarım konuşarak, artık kapatacaklarını da üzülerek duyduk. Son Kalaycı Ustası, Samanpazarı'nın Cumhuriyet yıllarından günümüze akan bir görüntüsü aslında. Anadolu insanının. Ahilik sisteminin çökmesi ile birlikte haliyle ustalık kalfalık ve çıraklık 'ta enstantanelerde kalan hüzünlü bir bakış günümüze gülerek. O gün bu gün aslında bir yıl  sonra... Ve Son Kalaycı Ustası'da önlüğünü çıkarıp, işlikten ayrıldığında, öksüz kalacak ... Yolun açık olsun Son Kalaycı Ustası...Hayata hep gülerek bağ böyle. Ömrün uzun, umudun daim olsun... 

bir kere daha

bir kere daha 
diyerek
gecenin içinde kayboldu
bir kere daha...

özlemlerim
sokakların loş bir lambası gibi
soluklaştıkça
aklıma gelir 
bir kere daha..

yudumladığım çayın 
sohbetinde
bekler öyle saatim
oysa zaman hep aynı
bir kere daha

07.08.2015 Ankara

Hüznün Müziği ve Şiir'in Dizelerinde Şairin Duygularına Dair

Şiir yazmanın, kendini ifade eden yanı ile gördüklerini, yaşadıklarını anlatan tarafı iç içe geçer. Bir zaman sonra hayaller ve kurgulamalar da dizelerin arasında ve giderek de ortasında yer alır. Bazen ön plana çıkar hatta bu kurgusal yapı. Ama hep duygular çevreler, sınırları belirler ve haykırır bir anlamda yaşadıklarını, umutlarını, hüzünlerini. Ben Jazın hüzünlü ironisi ile şiirin duygularının hep kesiştiğini düşünürüm. Yalın bir gerçeklik gibi dursa da şiirin kendisi. İçinde bir yolculuğa çıkarsın aslında. Hüzünlü bir yoldur şairin yaşadıkları. Dizelere dökülen kelimelerin umudu ile hüznü dans eder durur yüreğinde kimi zaman mutlu kimi zaman umutsuz. Ya da öylece bakar, karşısından geçen insanları ve olayları görmez gibi. Sanki kalabalıklar içinde yokluğu yaşar gibi. Epeyce bir sürünür, kelimeler öyle zamanlarda. Hatta güler bazen kendine. Bırakır gider bile. Hiç şaşırmaz ama hep bir farklı görme, analiz etme merakı da yer bitirir kendini. Yazar ama beğenmez. Bazen hiç yokmuş gibi yapar yazdığına ve bırakır öylece. Oysa bilir emeğin en yüce değer olduğunu ama beğenmez bu anlamda işlediği dokumayı. Döner yine müziğin hüznünde buluşur, yüreğinin hüznünü. Çalılıkta dolaşan kelimelerin canı yanmadan yan yana getirebilmek ve bir anlam ile ironiyi müziğin tınısında buluşturmak üzere yola çıkar. Çıktığı yolun sonunu bilir  ama kurguladığı dimağı onu yanıltır. Hatta küser kendine. Çıkar akıl aramaya. bulduğu vaki değildir. Ama peşindedir aklın ve hikmetin. Kayıp bir kelimenin peşinde koşar durur. Dizenin içindeki hüznün müziği tam olsun diye. Yok siz siz olun aldırmayın bu yazılanlara. Ruhunuz kararmasın. Yürüyün yol boyu en iyisi bu havada. Kış geldi mi zor. Ama kış geldi mi ortalık bembeyaz olduğunda hayat yeniler kendisini bunu da unutmayın. Aslında her kış insanın vicdanının temizlenmesi için örter her şeyi karın tertemiz beyazlığında. Belki de şiirin dizelerin de gizlenen hüznün de baharla birlikte coşması için bir çıkış yoludur. Kimbilir?  

Hındım Hamadımız Kesildi

Tarih nedir diye düşünmeye başladığımdan bu yana, yanlış üniversite okuduğuma da karar verdim. Yok üniversite sınavı öncesinde ki meslek seçimindeki yönlendirilmede ki yanlışlık ve eksiklik değil söylemek istediğim. Biraz geçmişin izinde bir insan, bir aile ve yaşanmışlıkların peşindeyim. Nereden gelip nereye yerleştiğimizin nedenleri ve niçinlerini merak ediyorum açıkçası. Sülalemizin öyle veya böyle 700 yıla yaklaşan bir seceresi var. Bilinen hikaye Eset'lerin Horasan'dan 1400' lü yılların başında Ürgüp' e geldiği... Türkmen boyu bunda şüphe yok. Belki bir oba değil, ama nüfuslu bir aile.  İşte tarih burada devreye giriyor. Merak ettiğim tarih, aslında bu tarihle sınırlı değil elbette. Yada öyle kuru kuruya bir tarih merakı değil. Tarihin gizemi ve sosyal yapısını irdelemek derdim. Hangi sebeplerle geldiler Ürgüp'e yerleştiler. Bunu çözebilmem olanaklı değil. Ama işte tarih Ürgüp'te Kayakapı Mahallesi'nde yüzyıllarca yaşayan bir ailenin yapısı ile iç içe geçen durumu açıklıyor. 14 odalı ve yaklaşık 100 yıllık olan ev, geldiğimiz noktada o tarihin sırlarını da saklamaya devam ediyor. Her ne kadar çatısı uçsa, bazı odaları ve iç duvarları yıkılsa da... Deprem olasılığı nedeni ile boşaltılan mahallede yalnızlığını yıllarca yaşasa da... İşte benim aradığım ve keşke dediğim tarih, işte o evde sembolleşiyor aslında. Esat Ağa Konağı. Ya da Aziz Yuhannes'in Evi. Evin altı ahır.Atlar, develer ve diğer büyükbaş ve küçükbaş hayvanların  da kalabildiği kadar ilginç bir yapısı var. Evde en son doğan Eset'li babam mı ya da halam mı bilmem ama, öndeki odalardan birinde doğmuş babam. Şimdi bu tarihin araladığı gerçeklerin hikayesi beni sarhoş ediyor aslında. Satır satır yazmak ve satır satır yok olmak gibi bir şey Tarih. Ayrıntıların arasından bir hayatı çıkarıp, geleceğe anlatmak...

Kimbilir, kaç kere Esat Dedem seslendi babama. Ve kim bilir ne anılar yaşandı. Yalnızlığın ve hayatın bileşkesinde artık o ev Devletin oldu. Kayakapi projesi ile mahallenin tüm evlerini restore ediyorlar. Esat Ağa Konağı olarak otel olarak hizmet verecek, diğer konaklar gibi.  Bizde uzaktan öyle bakacağız. Tarih ayrıntısını temizlemiş ve üzerini gerçekle örtmüştür bile. Bu anlamda tarih yüreğimde paramparça. Ve duygularım kapanan bir dehlizin başında içine bakıyor. Dehlizin derinliklerinde  tarihin gizlenmiş bir ışık gibi, her gece dam evde kimse yokken bile mum ışığın yanması gibi.... 

Kayakapı, dinle bu seslenişin ruhunda ki hüznün isyanını. Ellerimiz yanıyor, gözlerimiz buğulu ve tarihin terkedilmişliğinde bir yalnızlığın hikayesi daha bitiyor Kayakapı'da... Hındım hamadımız kesildi. 

Bilmemek Olmaz..

Yılı 1982, Ankara'dan İzmir'e doğru yola çıktığımda yaşadığım heyecan ve endişenin yaşandığı günler. Yaş 18...Ve gelecek önümde bitmez bir okyanus gibi duruyor. Amaç belli, meslek sahibi olmak. Ama buraya gelirken yaşadıklarım, yaptıklarım ve çabalarım aslında şu anki duygularımın, isteklerimin ve kendimin çok uzağında. Vicdanım rahat mı, rahat.. Sonuçta bir beklentinin karşılanması anlamında, kendi payıma düşeni gerçekleştirmiş durumdayım. Ama bu ben miyim işte onu o zaman bilmiyordum, şimdi anladım ki o ben değilim. Peki ben kimin, onu da daha bilemedim. Bilince söylerim tabi merak etme. Bilmemek de olmaz haklısın. Bilemedim işte... Ama bir yol edindim kendi payıma... Yoldan çıkmadan, yola çıktım da denebilir. Haliyle geç oldu farkındayım da, gelecekte öylece duruyor be.. Yaşanmak için. Hadi rastgele bakalım.  Gerçi çoktan olanlar oldu, ölenler öldü ama yine de bekliyor duvarın dibinde papatyaların sarhoşluğunda bahar... 

Bir İzin Peşinden Yürüyebilmek...

Bazen yıllar sizden götürdüklerini, gurur verici örneklerle geleceğe sunarlar. Hukuk herkese gereklidir. Hukukçu olmak ise bembeyaz bir sayfanın en ufak bir kurşun kalem ucu bile değmeden yapılması gereken bir insanlık görevidir, hukukçunun vicdanıyla bütünleşen. Ailenizde bir hukukçu varsa bunu hep gözlemlemişsinizdir. Bu babanız ise, dedeniz ise, eşiniz ise daha bir anlamlıdır. Hele bir sülalenin büyüğü ise hayat bakışı ve yaklaşımları ile size gösterdiği hedef ve hayat terbiyesi aslında bir hukukçu gibi davranmanızı sağlamaya yöneliktir. Hukukçu olmasanız da... Böyle bir insanın hukukçu torunu olmak haliyle çok çok önemlidir. Görev ve hayat daha bir anlam yükler size. Ben oğlu olarak başaramadım hukukçu olmayı ama 2 torunu başardı. Bu anlamda babam ışıklar içinde rahat uyuyordur diye düşünüyorum. 

Hukukçu yeğenlerimden bir tanesi Avukat olarak haksızlıkların çözümlenmesinde Dedesi yolunda yürürken, güncel her olayın çözümlenmesinde kendi payınca hukuki açıdan mesleki girişimlerini ve gözlemlerini yapmaya çalışırken;  diğeri de Hukukun nasıl oluşturulması konusunda mesleki kariyerini akademik anlamda geliştirmeye devam etti. Ve sonunda bir kitap yazdı. Kitabın yazılması konusunda verilen emek ne kadar önemliyse, kitabın ithaf edilen kişiler özelinde ki duygusal mutluluğu ve gururu da çok çok güzel... Bu anlamda tertemiz bir sayfanın geçmişten gelen yaprakları artık artarak, bir defter olması dayıları olarak beni çok mutlu etti. Sağolun var olun...Huzur içinde uyu sevgili babacım...