Hayat ...

Hayat 

bazen mi 

her zaman mı 

ya da zaman zaman mı 

hüzünlenir 

mutlu olur.... 

Elin havada kaldığında 

ya da omuz omuza 

yürüdüğünde midir??? 

Yağmura karışan 

göz yaşların mı 

heyecana kapılan 

gülen yüzün müdür 

hayat... 

Küçük bir fidan mıdır 

koca bir çınar ağacı mıdır 

ya da beraber 

bir orman olabilmek midir... 

En iyisi 

ben yine sesleneyim... 

Sessizce dursa da ... 

Hayat işte ....

Yazmak Güzel

Ya okumak

Güzel mi

Gezmek güzel

Ya dönmek güzel mi

Soruların arasında

Gizlenen

Özlem ve hüzün

Diner mi

Gece Örter Dedim Di...!!

Selam 

Belki de gece örter dedim di

Olmadı

Işıl ışıl gözlerimin içine girdi

Acaba ne yapmalı dediğin anlar

Ve yüreğinde sıkıntı

Yağmurlara koşmak gelir

Islanmak

Islanmak

Ve belki de

Yürümek geceye en iyisi

Agop nerdesin be ya

Hep bir fikrin

Bir içkin olurdu

Sofrada çözer

Sofrada ağlardık

Ve sofrada bırakırdık

Geceyi

Gün umutla doğar

Islanan ruhumuz

Hapşırırdık ama

Güzel olurdu

Ya işte Agop

Sofradayım yani

Bilmezdim

Asla bilemezdim
mavi Pinokyo bisikletimin
bana yıllar sonra ders vereceği
zaman zaman aklıma geldiğinde
içimin acıyan
hüznünü
yaşayacağımı
bilemezdim...

eh baba, 
yıllar yıllar sonra
bana yine bir ders verdin
minnettarım sana...

oysa senin gözlerine baktığım
sohbet ettiğimden bu yana
ne çok mevsim geçti
ne çok yağmur yağdı
ve göz yaşlarıma karıştı.

ama işte tarih bana güzel bir oyun oynadı
bir kez daha anladım ki
sen o zaman haklıymışsın...

ve bir kez daha anladım ki
ben seni o zaman ne kadar üzmüşüm...

o mavi pinokyo bisikletimle
gezdiğim sokakların
yıllar sonra üzerime geleceğini
ve keyifle geçen o günlerin gizeminde
senin endişelerinin
ve haklılığının buruk bir hüzün olarak yüreğime düşeceğini
bilemezdim baba....

şimdi kendi payıma büyüdüm sanırım artık
yine kucakladım seni sımsıkı

Kendime Öğütler...

Büyürsün

Duvarları yıkarak

Uzaklaşırsın kendinden 
herkesten 
besbelli...

Çıkardığın ses

oluşan kaos

Ve kırgınlıkların

Geride kaldığında 
elbette güler geçersin herkesle beraber...

Elbet yine

Sımsıkı sarılıp

o gün yine seslenirsin

Her zamanki gibi…

Hayat önünde

Kapıları açacaksın

Yolları geçeceksin

Ve elbet ulaşacaksın

Umut ettiğin o ülkeye…

Sevdadandır

Hayal ettiğin etkinliktir 
Bilemem nedendir…

Tahmin ederim

Bende hissettim bu duyguları

Ve bende,

Sende,

bir diğeri de yaşadı,

yaşayacak elbette
hayat bu...

Yakınında herkese en uzak gibi duruşunu

Seslerindeki hüznü 

Şaşkınlığını ve kızgınlığını
yalnızlığını ve özlemlerini
Anlayabilecek yaştayım

Ve haliyle çıkılan yol

Gidilecek  yol olması için tüm çabamız

Ve bu anlamda 
elbette

Yine orada olacağım

Göz yaşlarımız yağmur gibi olsa da

Hayat bu dedim ya ...
bir sınavdır
başa çıkılması gereken...

Yaşanır her şey

Olur biter

Haykırır kendini duygular

Saklayamazsın

Anlatamazsın

Ve anlayamazsın da bazen 
anlaşılamazsın da
oluşur bir koas ellerimizde
başa da çıkamazsın...

Bilirsin söylemezsin

Uzatırsın ellerini havada kalır

Gidersin ulaşamazsın

Ama bilirsin ki

Gelecek aslında kendin ve yapabildiklerin  

Hayat aslında yüreğindedir

Yapman gerekenler yola çıkmakla değil

Yoldan çıkmamakla gerçekleştirebileceğin şeylerdir.

Ve bir zaman sonra elbet bende olmayacağım

O zaman işte

Sen sarılacaksın artık geleceği taşıyan

O minik ellere…

Ve elbet artık sen orada olup

Sımsıkı sarılacaksın…

Kapılar, Yol Ayrımları ve Kendiniz

Hayat belkide sizi alıp, götürdüğü yerde bırakmaya niyetli gibi davrandığında verdiğiniz kararı içerir. Ama bu verilen karar doğru mudur?. Yanlış mıdır ? Bunu ancak yaşadıkça hissedersiniz ya da farkına bile varmadan tüketirsiniz zamanı. Oysa yol ayrımı öylece durur ve umarsızlığı simgeler gibidir. 

Karar verseniz bile ki çoğu zaman bir kapının ardındakileri yaşayabilmek için sahip olduğunuz yegane şey aslında kendiniz değil misiniz ... Ve tabi ki sevdikleriniz, çevreniz ve dahi her şey. Ama o kapılar aşılmalıdır.... Her kapının farklı bir şekilde üretilmiş olmasıdır aslında seçimlerimizin sonuçları. Ve o seçimlerimiz ile çıktığımız yol önemlidir. Taptuk Emre şöyle der Yunus'a ; " Ey Yunus , önemli olan yola çıkmak değil, yoldan çıkmamaktır..."  Bu anlamda bakıldığında siz siz olun yola çıkarken üç şeyi asla unutmayın yanınıza almayı. Akıl, sabır ve gideceğiniz yoldaki geçeceğiniz kapılar hakkında bilgi sahibi olmaya çalışmak. 

Kapılar sizi şaşırtmasın. Karşınıza dev gibi çıkıp, küçücük bir bölümünden hayata adım atabilirsiniz. Kapılar sizi korkutmasın, her  kapının arkasıdır aslında ürettiklerinizin yaşamaya başladığı yerler. 

Bölümler arasındaki duraksamalar gibi dinlenerek geçeriz kapıyı. Ama bu dinlenmeyi yorgunluk gibi hissederiz ve söyleniriz. Oysa sabırdır silahımız, akıldır anahtarımız. Yola çıkmaktır hedefimiz ve yoldan çıkmamaktır meziyetimiz. 

Bu yolda ne gam ne kasvet ... Her dem mutlu , her dem aşk... 

Bilinmez

Bir bardak çay içtiğim
Gölgesinde dinlendiğim
Manzarasında sarhoş olduğum
Hayat
Merhaba dediğimden bu yana
Epeyce yol aldık seninle
Ve kimbilir daha da ne kadar gideceğiz
Ve elbet taşın üzerinde
Yiteceğiz

Onu bunu bilmem de
Ne sevdik
Nasıl sevdik
Neden sevdik
Diye diye
Sevdalara soyunduk ya
Hani Agop'la oturup
Doldurduyduk
Anılara şarap kadehlerinde

İşte hep bu karmaşaya
Düşe kalka yaşamaya
Ve umutla geleceğe bakmaya
Değilmiydi öfkemiz

Eh hadi bakalım
Şimdi yine yürüyor
Bedenlerimiz
Sevdaya
Kavgaya
Ve aşka

Yine doluyor bedenlerimiz
Manzarasında sarhoş olduğumuz hayatlara

Hayat ve Yaşamak

Çoktandır düşündüğüm

ama karar veremediğim bir sorudur? 

Yaşamak için 

detayların bizi yönlendirmesinden sıyrılıp, 

hayata selam verebilmek 

özgürlüğü var mıdır?!! 

Aslında müthiş bir iştir yaşamak. 

Nazım'ın dediği gibi 

" ciddiye almak" gerekli. 

Ama bu nasıl olacak kısmında 

debeleniyoruz sanki. 

Ne biçim bir durumdur ki bu, 

asla bizi bırakmadan, 

gölgemiz gibi ardımızda. 

Bazen kayboluyor. 

Bazen yön ve yer değiştiriyor 

güneşe göre. 

Tüm bu karmaşa içinde 

yaşadığımız işte hayatımız... 

Yalnızlaştıkça özgürleştiğimiz, 

paylaştıkça mutlu olduğumuz 

veya acı çektiğimiz. 

Ya da yolun ardına bakmadan 

kaçıp gittiğimiz. 

Geleceğe umutla bakabilmek 

ve adım atma cesaretini, 

heyecanını hissettiğimiz de 

hayatımızdır kimi zaman.... 

Ve bu duygular, 

koşullar belirler gider...  

Ve bugün pazar... 

Mutlu bir güne uyanmak üzere 

umutlarımızla uyuduk dün akşam... 

Gün uyandı... 

Bol şans... 

İçin bir çay... 

Benden olsun...

Baba Oğul Kahve Keyfi

Ve artık liseye geldik. Aradan geçen 36 sene lise anılarımın hafızamda az yer tutmasına yol açsa da ; liseli olmak güzeldi. Hadi bakalım, hadi bakalım...Okula da git bakalım...Sabah erken, her kes uyurken; derslere gir bakalım....

Kahvenin Tadında Zafer Bayramı

 Belkahve'de içilen o kahve tadında,

 30 Ağustos Zafer Bayramı kutlu olsun...

Kurtuluş Savaşı Destanı

SEKİZİNCİ BAP

26 AĞUSTOS GECESİNDE SAATLAR
İKİ OTUZDAN BEŞ OTUZA KADAR
ve
İZMİR RIHTIMINDAN AKDENİZ'E
BAKAN NEFER


Saat 2.30.
Kocatepe yanık ve ihtiyar bir bayırdır,
ne ağaç, ne kuş sesi,
                  ne toprak kokusu vardır.
Gündüz güneşin,
                     gece yıldızların altında kayalardır.
Ve şimdi gece olduğu için
ve dünya karanlıkta daha bizim,
                        daha yakın,
                                daha küçük kaldığı için
ve bu vakitlerde topraktan ve yürekten
                 evimize, aşkımıza ve kendimize dair
                                       sesler geldiği için
kayalıklarda şayak kalpaklı nöbetçi
okşayarak gülümseyen bıyığını
                seyrediyordu Kocatepe'den
                        dünyanın en yıldızlı karanlığını.
Düşman üç saatlik yerdedir
ve Hıdırlık-tepesi olmasa
        Afyonkarahisar şehrinin ışıkları gözükecek.
Küzeydoğuda Güzelim-dağları
ve dağlarda tek
                        tek
                            ateşler yanıyor.
Ovada Akarçay bir pırıltı halinde
ve şayak kalpaklı nöbetçinin hayalinde
                   şimdi yalnız suların yaptığı bir yolculuk var :
Akarçay belki bir akar su,
                        belki bir ırmak,
                               belki küçücük bir nehirdir.
Akarçay Dereboğazı'nda değirmenleri çevirip
                            ve kılçıksız yılan balıklarıyla
                                    Yedişehitler kayasının gölgesine girip
                                                                                   çıkar.
Ve kocaman çiçekleri eflâtun
                                       kırmızı
                                               beyaz
ve sapları bir, bir buçuk adam boyundaki
                              haşhaşların arasından akar.
Ve Afyon önünde
                       Altıgözler Köprüsü'nün altından
                                         gündoğuya dönerek
ve Konya tren hattına rastlayıp yolda
Büyükçobanlar Köyü'nü solda
                        ve Kızılkilise'yi sağda bırakıp
                                                           gider.
Düşündü birdenbire kayalardaki adam
kaynakları ve yolları düşman elinde kalan bütün nehirleri.
Kim bilir onlar ne kadar büyük,
                      ne kadar uzundular?
Birçoğunun adını bilmiyordu,
yalnız, Yunan'dan önce ve Seferberlik'ten evvel
Selimşahlar Çiftliği'nde ırgatlık ederken Manisa'da
                  geçerdi Gediz'in sularını başı dönerek.
Dağlarda tek
                    tek
                         ateşler yanıyordu.
Ve yıldızlar öyle ışıltılı, öyle ferahtılar ki
şayak kalpaklı adam
nasıl ve ne zaman geleceğini bilmeden
        güzel, rahat günlere inanıyordu
ve gülen bıyıklarıyla duruyordu ki mavzerinin yanında,
birdenbire beş adım sağında onu gördü.
Paşalar onun arkasındaydılar.
O, saatı sordu.
Paşalar : «Üç,» dediler.
Sarışın bir kurda benziyordu.
Ve mavi gözleri çakmak çakmaktı.
Yürüdü uçurumun başına kadar,
eğildi, durdu.
Bıraksalar
ince, uzun bacakları üstünde yaylanarak
ve karanlıkta akan bir yıldız gibi kayarak
Kocatepe'den Afyon Ovası'na atlıyacaktı.
Saat 3.30.
Halimur - Ayvalı hattı üzerinde
                                 manga mevziindedir.
İzmirli Ali Onbaşı
(kendisi tornacıdır)
karanlıkta gözyordamıyla
         sanki onları bir daha görmiyecekmiş gibi
              baktı manga efradına birer birer :
Sağda birinci nefer
                         sarışındı.
İkinci esmer.
Üçüncü kekemeydi
fakat bölükte
             yoktu onun üstüne şarkı söyliyen.
Dördüncünün yine mutlak bulamaç istiyordu canı.
Beşinci, vuracaktı amcasını vuranı
                           tezkere alıp Urfa'ya girdiği akşam.
Altıncı,
inanılmıyacak kadar büyük ayaklı bir adam,
memlekette toprağını ve tek öküzünü
ihtıyar bir muhacir karısına bıraktığı için
kardeşleri onu mahkemeye verdiler
ve bölükte arkadaşlarının yerine nöbete kalktığı için
                                       ona «Deli Erzurumlu» derdiler.
Yedinci, Mehmet oğlu Osman'dı.
Çanakkale'de, İnönü'nde, Sakarya'da yaralandı
ve gözünü kırpmadan
                        daha bir hayli yara alabilir,
yine de dimdik ayakta kalabilir.
Sekizinci,
              İbrahim,
                           korkmıyacaktı bu kadar
bembeyaz dişleri böyle tıkırdayıp
                                 birbirine böyle vurmasalar.
Ve İzmirli Ali Onbaşı biliyordu ki :
tavşan korktuğu için kaçmaz
                       kaçtığı için korkar.
Saat 4.
Ağzıkara - Söğütlüdere mıntıkası.
On ikinci Piyade Fırkası.
Gözler karanlıkta, uzakta.
Eller yakında, makanizmalar üzerinde.
Herkes yerli yerinde.
Tabur imamı
mevzideki biricik silâhsız adam :
                                   ölülerin adamı,
kırık bir söğüt dalı dikerek kıbleye doğru,
durdu boyun büküp
                            el kavuşturup
                                                sabah namazına.
İçi rahattır.
Cennet, ebedî bir istirahattır.
Ve yenilseler de, yenseler de âdâyı,
meydânı gazadan o kendi elleriyle verecektir
                        Cenâbı rabbülâlemîne şühedâyı.
Saat 4.45.
Sandıklı civarı.
Köyler.
Sarkık, siyah bıyıklı süvari,
çınar dibinde, beygirinin yanında duruyordu.
Çukurova beygiri
                      kuyruğunu karanlığa vuruyordu :
                                      dizkapaklarında kan,
                                      kantarmasında köpük...
İkinci Süvari Fırkası'ndan Dördüncü Bölük,
atları, kılıçları ve insanlarıyla havayı kokluyor.
Geride, köylerde bir horoz öttü.
Ve sarkık, siyah bıyıklı süvari
                     ellerinin tersiyle yüzünü örttü.
Karşı dağlar ardında, düşman elinde kalan
                           bir başka horoz vardır :
baltaibik, sütbeyaz bir Denizli horozu.
Düşmanlar herhal onu çoktan kesip
                                   çorbasını yapmışlardır...
Saat beşe on var.
Kırk dakka sonra şafak
                                 sökecek.
«Korkma sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak».
Tınaztepe'ye karşı Kömürtepe güneyinde,
On beşinci Piyade Fırkası'ndan iki ihtiyat zabiti
ve onların genci, uzunu,
Darülmuallimin mezunu
                                  Nurettin Eşfak,
mavzer tabancasının emniyetiyle oynıyarak
                                                    konuşuyor :
        -Bizim İstiklâl Marşı'nda aksıyan bir taraf var,
        bilmem ki, nasıl anlatsam,
        Âkif, inanmış adam,
        fakat onun, ben,
                 inandıklarının hepsine inanmıyorum.
        Meselâ, bakın :
        «Gelecektir sana vaadettiği günler Hakkın.»
        Hayır,
        gelecek günler için
                            gökten âyet inmedi bize.
        Onu biz, kendimiz
                           vaadettik kendimize.
        Bir şarkı istiyorum
                             zaferden sonrasına dair.
        «Kim bilir belki yarın...»
Saat beşe beş var.
Dağlar aydınlanıyor.
Bir yerlerde bir şeyler yanıyor.
Gün ağardı ağaracak.
Kokusu tütmeğe başladı :
                      Anadolu toprağı uyanıyor.
Ve bu anda, kalbi bir şahan gibi göklere salıp
ve pırıltılar görüp
ve çok uzak
çok uzak bir yerlere çağıran sesler duyarak
bir müthiş ve mukaddes mâcereda,
ön safta, en ön sırada,
şahlanıp ölesi geliyordu insanın.
Topçu evvel mülâzımı Hasan'ın
                                           yaşı yirmi birdi.
Kumral başını gökyüzüne çevirdi,
                                            kalktı ayağa.
Baktı, yıldızları ağaran muazzam karanlığa.
Şimdi bir hamlede o kadar büyük,
                               öyle şöhretli işler yapmak istiyordu ki
bütün ömrünü ve hâtırasını
                      ve yedi buçukluk bataryasını
                                       ağlanacak kadar küçük buluyordu.
Yüzbaşı sordu :
- Saat kaç?
- Beş.
- Yarım saat sonra demek...
98956 tüfek
ve şoför Ahmet'in üç numrolu kamyonetinden
yedi buçukluk şnayderlere, on beşlik obüslere kadar,
bütün âletleriyle
ve vatan uğrunda,
yani, toprak ve hürriyet için ölebilmek kabiliyetleriyle
Birinci ve İkinci ordular
                            baskına hazırdılar.
Alaca karanlıkta, bir çınar dibinde,
                                beygirinin yanında duran
                                sarkık, siyah bıyıklı süvari
                                kısa çizmeleriyle atladı atına.
Nurettin Eşfak
                baktı saatına :
- Beş otuz...
Ve başladı topçu ateşiyle
                 ve fecirle birlikte büyük taarruz...
Sonra.
Sonra, düşmanın müstahkem cepheleri düştü.
Bunlar :
           Karahisar güneyinde 50
                              ve doğusunda 20-30 kilometredeydiler.
Sonra.
Sonra, düşman ordusu kuvâyi külliyesini ihâta ettik
                                                    Aslıhanlar civarında
                                                             30 Ağustosa kadar.
Sonra.
Sonra, 30 Ağustosta düşman kuvâyı külliyesi imha ve esir olundu.
Esirler arasında General Trikopis :
Alaturka sopa yemiş bir temiz
ve sırmaları kopuk frenk uşağı...
Yaralı bir düşman ölüsüne takıldı Nurettin Eşfak'ın ayağı.
Nurettin dedi ki : «Teselyalı Çoban Mihail,»
Nurettin dedi ki : «Seni biz değil,
                            buraya gönderenler öldürdü seni...»
Sonra.
Sonra, 31 Ağustos günü
                    ordularımız İzmir'e doğru yürürken
serseri bir kurşunla vurulan
                          Deli Erzurumluydu.
Devrildi.
Kürek kemikleri altında toprağı duydu.
Baktı yukarı,
baktı karşıya.
Gözler hayretle yandılar :
önünde, sırtüstü, yan yana yatan postalları
                            her seferkinden kocamandılar.
Ve bu postallar daha bir hayli zaman
üzerlerinden atlayıp geçen arkadaşların arkasından
seyredip güneşli gökyüzünü
ihtiyar bir muhacir karısını düşündüler.
Sonra...
Sonra, sarsılıp ayrıldılar birbirlerinden
ve Deli Erzurumlu ölürken kederinden
                       yüzlerini toprağa döndüler...
Solda, ilerdeydi Ali Onbaşı.
Kan içindeydi yüzü gözü.
Bir süvari takımı geçti yanından dörtnala.
Kaçanı kovalamıyordu yalnız
                      ulaşmak da istiyordu bir yerlere
ve sadece kahretmiyor
                      yaratıyordu da.
Ve kılıçların,
                  nalların,
                             ellerin
                                      ve gözlerin pırıltısı
                ardarda çakan aydınlık bir bütündü.
Ali Onbaşı bir şimşek hızıyla düşündü
ve şu türküyü duydu :
        «Dörtnala gelip Uzak Asya'dan
          Akdeniz'e bir kısrak başı gibi uzanan
                                      bu memleket bizim.
          Bilekler kan içinde, dişler kenetli, ayaklar çıplak
          ve ipek bir halıya benziyen toprak,
                                      bu cehennem, bu cennet bizim.
          Kapansın el kapıları, bir daha açılmasın,
          yok edin insanın insana kulluğunu,
                                      bu dâvet bizim...
          Yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür
          ve bir orman gibi kardeşçesine,
          bu hasret bizim...»>
Sonra.
Sonra, 9 Eylülde İzmir'e girdik
ve Kayserili bir nefer
yanan şehrin kızıltısı içinden gelip
öfkeden, sevinçten, ümitten ağlıya ağlıya,
Güneyden Kuzeye,
Doğudan Batıya,
Türk halkıyla beraber
seyretti İzmir rıhtımından Akdeniz'i.
Ve biz de burda bitirdik destanımızı.
Biliyoruz ki lâyığınca olmadı bu kitap,
Türk halkı bağışlasın bizi,
onlar ki toprakta karınca,
                                    suda balık,
                                                    havada kuş kadar
                                                                  çokturlar;
korkak,
            cesur,
                     câhil,
                             hakîm
                                      ve çocukturlar
ve kahreden
                 yaratan ki onlardır,
kitabımızda yalnız onların mâcereları vardır...

Nâzım HİKMET

                                                    939 İstanbul Tevkifanesi,
                                                    940 Çankırı Hapisanesi,
                                                    941 Bursa Hapisanesi.