Oyun Treni

Agop, 

bu aralar 

çok seslendim sana... 

Çocukluğumuzda 

Deden Niko'nun hikayelerini  dinler 

sonra da 

sizin evdeki siyah beyaz tv den 

oyun treni adlı programı izlerdik. 

Ajans başlayana kadar...! 

Şimdi oyun treni de öksüz artık... 

Nur içinde yatsın ... 

Levent Kırca'da gitti buralardan, 

Atatürk ve Cumhuriyet diyerek...

Aslında yıllar geride kaldıkça 

ileri de kalan sadece umut artık Agop... 

Ulaş ulaşabilirsen, 

ya da yürü yağmur demeden ... 

Meydana bırak öylece karanfilleri ki 

adı barış olsun 

o anlatılan son hikayenin...

Sevgive özlemle Agop... 

Levrekler hazır ona göre gel...

Yangın Yeri

Agop!  

içim yanıyor, 

yüreğim yangın yeri. 

birer birer düşüyor 

domine taşları gibi 

hayatın orta yerinde açan kan çiçekleri.. 

Agop olmadı be, 

hiç olmadı... 

umuttu ekmeğimiz, 

teknenin içindeydi nafakamız 

ve denizlerin içindeydi geleceğimiz...

ah Agop ah !! 

hedefe giden okun peşineydi 

hayallerimiz... 

oturduk yine masanın başına, 

"boşalır bre yüreciklerimiz" dersin de, 

hep sen önce gidersin be Agop!... 

işin rast gitsin be ...!!

Merhaba Agop

Merhaba Agop... 

Bu gece de masaya tek oturdum. 

Şaşıyorum  yaşadıklarıma. 

Hava soğudu buralarda ... 

Bir haftadır hiç güneş açmadı. 

Haliyle kapandı 

ve teknenin çadırında yaşıyor gibi... 

Sessizce uzanıyoruz geleceğe. 

Agop hatırlarsan bir yolculuğa çıkacaktık 

yine böyle bir havada, 

her şeyin unuttuyduk... 

Sadece aklımızda gitmek vardı 

doğru yanlış sorgulamadan... 

Gidemedik döndük geriye 

daha limandan çıkmadan... 

İşte öylesine bir durum gibi şu an... 

Dur bakalım 

bir türkü  mırıldanayım 

belki buluşur umutla gözyaşı... 

Ya da Agop 

çarp kapıları hepten 

bağır bağırabildiğince 

ya da yürü liman boyunca 

ta karşı yakadaki 

o güzel yatağın içine... 

Belki de Agop 

bunu söyleyeceksin kendine her daim 

ama ben sesleneyim sana yine de... 

Ey benden öte giden 

umutlu gelecek 

uzat ki elini 

ellerim boş kalmasın.. 

Bak gece çöküyor 

yola çıkmak lazım... 

Rastgele Agop...

Hayat ...

Hayat 

bazen mi 

her zaman mı 

ya da zaman zaman mı 

hüzünlenir 

mutlu olur.... 

Elin havada kaldığında 

ya da omuz omuza 

yürüdüğünde midir??? 

Yağmura karışan 

göz yaşların mı 

heyecana kapılan 

gülen yüzün müdür 

hayat... 

Küçük bir fidan mıdır 

koca bir çınar ağacı mıdır 

ya da beraber 

bir orman olabilmek midir... 

En iyisi 

ben yine sesleneyim... 

Sessizce dursa da ... 

Hayat işte ....

Yazmak Güzel

Ya okumak

Güzel mi

Gezmek güzel

Ya dönmek güzel mi

Soruların arasında

Gizlenen

Özlem ve hüzün

Diner mi

Gece Örter Dedim Di...!!

Selam 

Belki de gece örter dedim di

Olmadı

Işıl ışıl gözlerimin içine girdi

Acaba ne yapmalı dediğin anlar

Ve yüreğinde sıkıntı

Yağmurlara koşmak gelir

Islanmak

Islanmak

Ve belki de

Yürümek geceye en iyisi

Agop nerdesin be ya

Hep bir fikrin

Bir içkin olurdu

Sofrada çözer

Sofrada ağlardık

Ve sofrada bırakırdık

Geceyi

Gün umutla doğar

Islanan ruhumuz

Hapşırırdık ama

Güzel olurdu

Ya işte Agop

Sofradayım yani

Bilmezdim

Asla bilemezdim
mavi Pinokyo bisikletimin
bana yıllar sonra ders vereceği
zaman zaman aklıma geldiğinde
içimin acıyan
hüznünü
yaşayacağımı
bilemezdim...

eh baba, 
yıllar yıllar sonra
bana yine bir ders verdin
minnettarım sana...

oysa senin gözlerine baktığım
sohbet ettiğimden bu yana
ne çok mevsim geçti
ne çok yağmur yağdı
ve göz yaşlarıma karıştı.

ama işte tarih bana güzel bir oyun oynadı
bir kez daha anladım ki
sen o zaman haklıymışsın...

ve bir kez daha anladım ki
ben seni o zaman ne kadar üzmüşüm...

o mavi pinokyo bisikletimle
gezdiğim sokakların
yıllar sonra üzerime geleceğini
ve keyifle geçen o günlerin gizeminde
senin endişelerinin
ve haklılığının buruk bir hüzün olarak yüreğime düşeceğini
bilemezdim baba....

şimdi kendi payıma büyüdüm sanırım artık
yine kucakladım seni sımsıkı

Kendime Öğütler...

Büyürsün

Duvarları yıkarak

Uzaklaşırsın kendinden 
herkesten 
besbelli...

Çıkardığın ses

oluşan kaos

Ve kırgınlıkların

Geride kaldığında 
elbette güler geçersin herkesle beraber...

Elbet yine

Sımsıkı sarılıp

o gün yine seslenirsin

Her zamanki gibi…

Hayat önünde

Kapıları açacaksın

Yolları geçeceksin

Ve elbet ulaşacaksın

Umut ettiğin o ülkeye…

Sevdadandır

Hayal ettiğin etkinliktir 
Bilemem nedendir…

Tahmin ederim

Bende hissettim bu duyguları

Ve bende,

Sende,

bir diğeri de yaşadı,

yaşayacak elbette
hayat bu...

Yakınında herkese en uzak gibi duruşunu

Seslerindeki hüznü 

Şaşkınlığını ve kızgınlığını
yalnızlığını ve özlemlerini
Anlayabilecek yaştayım

Ve haliyle çıkılan yol

Gidilecek  yol olması için tüm çabamız

Ve bu anlamda 
elbette

Yine orada olacağım

Göz yaşlarımız yağmur gibi olsa da

Hayat bu dedim ya ...
bir sınavdır
başa çıkılması gereken...

Yaşanır her şey

Olur biter

Haykırır kendini duygular

Saklayamazsın

Anlatamazsın

Ve anlayamazsın da bazen 
anlaşılamazsın da
oluşur bir koas ellerimizde
başa da çıkamazsın...

Bilirsin söylemezsin

Uzatırsın ellerini havada kalır

Gidersin ulaşamazsın

Ama bilirsin ki

Gelecek aslında kendin ve yapabildiklerin  

Hayat aslında yüreğindedir

Yapman gerekenler yola çıkmakla değil

Yoldan çıkmamakla gerçekleştirebileceğin şeylerdir.

Ve bir zaman sonra elbet bende olmayacağım

O zaman işte

Sen sarılacaksın artık geleceği taşıyan

O minik ellere…

Ve elbet artık sen orada olup

Sımsıkı sarılacaksın…

Kapılar, Yol Ayrımları ve Kendiniz

Hayat belkide sizi alıp, götürdüğü yerde bırakmaya niyetli gibi davrandığında verdiğiniz kararı içerir. Ama bu verilen karar doğru mudur?. Yanlış mıdır ? Bunu ancak yaşadıkça hissedersiniz ya da farkına bile varmadan tüketirsiniz zamanı. Oysa yol ayrımı öylece durur ve umarsızlığı simgeler gibidir. 

Karar verseniz bile ki çoğu zaman bir kapının ardındakileri yaşayabilmek için sahip olduğunuz yegane şey aslında kendiniz değil misiniz ... Ve tabi ki sevdikleriniz, çevreniz ve dahi her şey. Ama o kapılar aşılmalıdır.... Her kapının farklı bir şekilde üretilmiş olmasıdır aslında seçimlerimizin sonuçları. Ve o seçimlerimiz ile çıktığımız yol önemlidir. Taptuk Emre şöyle der Yunus'a ; " Ey Yunus , önemli olan yola çıkmak değil, yoldan çıkmamaktır..."  Bu anlamda bakıldığında siz siz olun yola çıkarken üç şeyi asla unutmayın yanınıza almayı. Akıl, sabır ve gideceğiniz yoldaki geçeceğiniz kapılar hakkında bilgi sahibi olmaya çalışmak. 

Kapılar sizi şaşırtmasın. Karşınıza dev gibi çıkıp, küçücük bir bölümünden hayata adım atabilirsiniz. Kapılar sizi korkutmasın, her  kapının arkasıdır aslında ürettiklerinizin yaşamaya başladığı yerler. 

Bölümler arasındaki duraksamalar gibi dinlenerek geçeriz kapıyı. Ama bu dinlenmeyi yorgunluk gibi hissederiz ve söyleniriz. Oysa sabırdır silahımız, akıldır anahtarımız. Yola çıkmaktır hedefimiz ve yoldan çıkmamaktır meziyetimiz. 

Bu yolda ne gam ne kasvet ... Her dem mutlu , her dem aşk... 

Bilinmez

Bir bardak çay içtiğim
Gölgesinde dinlendiğim
Manzarasında sarhoş olduğum
Hayat
Merhaba dediğimden bu yana
Epeyce yol aldık seninle
Ve kimbilir daha da ne kadar gideceğiz
Ve elbet taşın üzerinde
Yiteceğiz

Onu bunu bilmem de
Ne sevdik
Nasıl sevdik
Neden sevdik
Diye diye
Sevdalara soyunduk ya
Hani Agop'la oturup
Doldurduyduk
Anılara şarap kadehlerinde

İşte hep bu karmaşaya
Düşe kalka yaşamaya
Ve umutla geleceğe bakmaya
Değilmiydi öfkemiz

Eh hadi bakalım
Şimdi yine yürüyor
Bedenlerimiz
Sevdaya
Kavgaya
Ve aşka

Yine doluyor bedenlerimiz
Manzarasında sarhoş olduğumuz hayatlara

Hayat ve Yaşamak

Çoktandır düşündüğüm

ama karar veremediğim bir sorudur? 

Yaşamak için 

detayların bizi yönlendirmesinden sıyrılıp, 

hayata selam verebilmek 

özgürlüğü var mıdır?!! 

Aslında müthiş bir iştir yaşamak. 

Nazım'ın dediği gibi 

" ciddiye almak" gerekli. 

Ama bu nasıl olacak kısmında 

debeleniyoruz sanki. 

Ne biçim bir durumdur ki bu, 

asla bizi bırakmadan, 

gölgemiz gibi ardımızda. 

Bazen kayboluyor. 

Bazen yön ve yer değiştiriyor 

güneşe göre. 

Tüm bu karmaşa içinde 

yaşadığımız işte hayatımız... 

Yalnızlaştıkça özgürleştiğimiz, 

paylaştıkça mutlu olduğumuz 

veya acı çektiğimiz. 

Ya da yolun ardına bakmadan 

kaçıp gittiğimiz. 

Geleceğe umutla bakabilmek 

ve adım atma cesaretini, 

heyecanını hissettiğimiz de 

hayatımızdır kimi zaman.... 

Ve bu duygular, 

koşullar belirler gider...  

Ve bugün pazar... 

Mutlu bir güne uyanmak üzere 

umutlarımızla uyuduk dün akşam... 

Gün uyandı... 

Bol şans... 

İçin bir çay... 

Benden olsun...