Umutlarımızın intihar ettiği
Nehirdi gözyaşlarımızın
Yanaklarımızda doluşu….
Agop Baba
Bak işte bende soyundum
Bu yalnızlığın korkunçluğuna…
Haklıydın
Ama haklı olmak yetmiyor
İnsanın yaşadığına
İşte yine sardı beni,
Kollarıyla
Öptü, doyamadan ben ona
O bana,
Terk ettim sevdiceğimi…
Karanlığa
Geceye
Umarsızlığa…
Agop,
Agop
Sen değil miydin yirminci yüzyılda
Sevgiler,
Ancak bir dakika sürer diyen
Sen değil miydin her şey
Karanlıkta kurşuna dizilir diyen….
İşte yanıldın
Yanıldığını ben
O gün sevdiceğim
Bir avuç kar
beyazımla yaşadım
Ben sevdiceğimin toprak ağasıydım
Ama bedenine hala
tohumlarımı çapalayamayan
Bir zavallı ihtiyar köylü gibi
Yoksulluğumu yaşıyordum her gece…
Agop bilirsin
Biz sevdik mi
Tam severiz
Severiz ama
Sevmek o gece intihardı
Göz yaşlarımda
Geceye dökülen
Umutları vardı yüreğimin
O umutlarımı yaşayamamanın sıkıntısını
Acı günlerin yorgunluğunu hissediyor
Ve beni bekliyordu
Ben bir şato yapmıştım ona
Çocukluğumu yaşıyordum
Beş paralık bir kazancım dahi olmadan
Agop, sevgili dostum
Sen ayrı gecede
Ben ayrı gecede
Aynı özlemlere soyunurduk da
Yine bunca mutlu olamazdık
Ama bunca mutlu aşk gibi
Aslında mutlu aşkın olmadığını
Şiirlerden okuyup
Yaşayamazdık…
Ah Agop,
Bir bilsen
En son doldurduğun
Kadehimdeki
Şarabın tadı gibi
Buruk her şey
Bu belki de bitmeyen bir kavganın
Tükenişini yaşamanın ızdırabı
Ben seni
Tanıdığımdan bu yana
Onca şey gördük te
Bunca sevip
Bunca üzülmemiştik
Ve bunca dost yitirmemiştik
Kapıyı ardından kapatmamıştık
Hiçbir dostun
Bu sevgi öyle güzel bir şey ki
İnsanı sarhoş edip
Baş ağrıları yapıyor kimi zaman
Çulsuz
Beş parasız
Evlenmeye kalkmışım
Sevdiğim canımı, cigerimi
Bir avuç kar beyazı sevecenimi
Her gece karanlıklara bırakmışım
Bekle beni
Temmuzu diye avutmuşum
Ve ben buna sevgi diye kandırmışım…
Ben zavallı olmuşum Agop
Sen zavallı olmuşsun
Biz tükenmişiz sevdalara
Biz bilenmişiz sevdalara
Biz meydanlara kan dökmeye de
Bilenmiştik
Bir dostumuz vardı
Onu alıp diyarı deniz kenarından
Okul yıllarından getirmiştim
Şimdi onu mektuplara gömdük
Anılara gömdük
Hep bu sevda yüzünden değil mi
Yanıyor muyuz ne
Ya da o anılardaki insan gibi
Kör olmayı beceriyor muyuz bizde
Tüm bu yalnızlığın cefasına
Bu toplumun yapısına uymuyor muyuz
Bekliyoruz
Bekleşiyoruz
Sevdaya bulanmış gönüllerimiz
O günü bekliyor
Belki bir gün sende gidince
Agop’un rüyası diye başlayacak şiirlerim
Bu yürek dolduran sevgi o zaman
Senide unutacak belki de…
Agop ne acı ki bu güneş yüzlü
Gün yüzlü umutlar
Dağların ardında ama
Dağlar bitiyor
Dağlar bitmiyor
Bir solukta yaşa mutluluğu ama
O mutluluk kollarımda ancak
Sınırları tel örgülerle çizilmiş şatosundan
Ancak yalanlarla gelebiliyor
Bir avuç delikanlıydık
Nefesimiz sigara kokardı
Nefesimiz insan kokardı
Ne nefes kaldı
Ne avucumuzda delikanlı….
Yürüdük
Yürüdük
Yalpaladık bir dönemeçte
Bir gecenin önünde
Sabahı göremeden kapadık ışıkları
Umutları ve yarınları
Agop ben şimdi
Mutlu olmaya sevdiceğimle
Savaşım veriyorum yaşamda
Sende öyle
Bizim halkalı da öyle
Giden dostta
Ayrı yerlerde aynı mutluluğu
Yakalamaya
Bir bulutu yakalayabilmenin
Rüyasında gibi çalışıyoruz
Oysa biz değil miydik
Bu dünyadan bir ses ve öfke gibi geçip
Mutluluğu ellerimizin üzerinde
Yüceltmeye inanan dört insan
Eh ! Agop haklısın be dostum !
İnsan aklında olaylar ve lafların
Yanı sıra
İsimler de
Unutuluyor…
Yeni isimler gönüllere kazınınca
Şimdi ben
Kendi adıma mutlu olmaya
Kar beyazımla çalışıyorum
Sen çeçeninle
Öbürü kış güneşiyle
Ya da yapmacıklı esmeriyle
Ama benim önümdeki problemim
Zavallı bir çulsuz olmam
Ve bu zavallılığın yüzüme
Hesapta olmayan yağmurlarla vurulması
Seninki başka
Öbürününki başka
Hep başka şeyler yaşayıp
Satranç tahtasında
Sorguluyoruz dostlukları, sevdayı
Birbirimizi mat etmek için hırsla
Germeye çalışırken
Savaşa benzer bu sorgulama da
Galip gelen
Hep bu yolun mağlubu oluyor
Agop
Bu anlatılanların yanında
Baksana şu havanın güzelliğine
Yaşam devam ediyor bu günde
Açan güneşte
Öten kuşlar da
Ve umutlarımızda….
01.10.1989
